Η δεκαετία 1730-40 ( ο J.S. Bach βρίσκεται στη Λειψία) υπήρξε η πιο παραγωγική για τον συνθέτη και γενικότερα, μια από τις πιο παραγωγικές στην ιστορία της έντεχνης δυτικής μουσικής. Τα έργα που συνέθεσε ο Μπαχ αυτή την περίοδο είναι τεράστιας εμβέλειας, ποιοτικής και ποσοτικής. Τα κυριότερα από αυτά είναι: Ορατόριο Χριστουγέννων, Ορατόριο Πάσχα , Κατά Ιωάννην Πάθη, Κατά Μάρκον Πάθη (χαμένο), Λειτουργία σε σι ελάσσονα , Λειτουργία σε Λα Μείζονα, Λειτουργία σε Φα Μείζονα , Magnificat σε Ρε Μείζονα καθώς και το 2o Βιβλίο του Καλοσυγκερασμένου Κλειδοκύμβαλου , στο οποίο συμπεριλαμβάνεται η τρίφωνη φούγκα σε σι ελ. BWV 893.
Ο παρακάτω σύνδεσμος παραπέμπει σε μορφολογική ανάλυση της συγκεκριμένης φούγκας που έγινε από τον σπουδαστή της Σχολής Ανώτερων Θεωρητικών του ωδείου Ars Musicalis, Δημήτριο Ζήση. Υπεύθυνη καθηγήτρια Π. Χρόνη.
«Ο Μπετόβεν αγαπούσε να κάνει περιπάτους στην εξοχή, παίρνοντας μακρινά μονοπάτια που διέσχιζαν δάση, κοιλάδες και βουνά. Μια μέρα ενώ περπατούσαμε μαζί, βρεθήκαμε σ’ ένα μοναχικό δάσος, στις όμορφες βουνοπλαγιές του Baden. Παρατήρησα ότι ο Μπετόβεν ήταν βυθισμένος στις σκέψεις του. Ήξερα ότι κάτι τέτοιες στιγμές βρισκόταν στα ανώτερα ύψη της δημιουργίας. Έτσι προσπάθησα να μην τον ενοχλήσω και συνέχισα να περπατώ δίπλα του σιωπηλός. Αφού περπατήσαμε για καμιά ώρα, καθίσαμε κατάχαμα στο χορτάρι να ξεκουραστούμε.
Ξαφνικά, από μιαν άλλη πλαγιά ακούστηκε ο μακρινός ήχος ενός σάουμ (μεσαιωνικό όμποε). Η απροσδόκητη μελωδία κάτω από τον καθαρό γαλάζιο ουρανό, μέσα στη βαθιά μοναξιά του δάσους με εντυπωσίασε βαθιά. Ο Μπετόβεν καθόταν σιωπηλός δίπλα μου και δεν μπόρεσα να αποφύγω τη σκέψη ότι δεν είχε ακούσει τίποτα! Ήταν τότε που για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι η ακοή του είχε κατά πολύ εξασθενήσει ! Για να μην τον οικτίρω, έπεισα τον εαυτό μου ότι δεν ακούστηκε τίποτα.
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής, χωρίς ο δάσκαλος να ακούει τον οποιοδήποτε από τους ήχους τους δάσους. Η γλυκιά γοητεία που μου ασκούσαν άλλοτε αυτοί οι ήχοι, τώρα μου προκαλούσαν θλίψη. Περπάτησα δίπλα του σιωπηλά. Εκείνος όπως και πριν ήταν βουτηγμένος στους δικούς του εσωτερικούς ήχους.
Όταν κάμποσες ώρες μετά φτάσαμε στο σπίτι , εκείνος κάθισε στο πιάνο και αναφώνησε: «τώρα θα παίξω κάτι για εσένα». Με ακαταμάχητη φλόγα και δύναμη έπαιξε το allegroτης Μεγάλης Σονάτας σε Φα ελάσσονα ( Appassionata). Η μέρα εκείνη, θα μου μείνει για πάντα αξέχαστη!»
FerdinandReis, συνθέτης, φίλος, γραμματέας και βιογράφος του L.V.Beethoven.
Ακολουθεί ανάλυση της σονάτας για το μάθημα της μορφολογίας, από τον σπουδαστή του ωδείου Ars Musicalis, Αλέξη Μεγάλο, της τάξης Ανώτερων Θεωρητικών, της Π. Χρόνη.
Έργο της δευτέρας περιόδου του Μπετόβεν, η σονάτα έργο 90 no 27, γράφτηκε το καλοκαίρι του 1814 και δημοσιεύθηκε ένα χρόνο αργότερα, τον Ιούλιο του 1815 από τον S. A. Steiner, εφόσον έγιναν μερικές ακόμη διορθώσεις από το συνθέτη.
Χειρόγραφο του έργου Op.90 No. 27
Η σονάτα είναι αφιερωμένη στον πρίγκιπα Moritz von Lichnowsky. Ο φίλος του Μπετόβεν και βιογράφος του Anton Schindler θεωρεί πως η σονάτα περιγράφει ένα ρομαντικό ειδύλλιο του πρίγκηπα που είχε προοπτικές γάμου. Αυτό επιβεβαιώνουν και οι τίτλοι που έδωσε ο Μπετόβεν στο πρώτο και το δεύτερο μέρος της σονάτας.
1.Kampf zwischen Kopf und Herz – Ανάμεσα σε καρδιά και Λογική
2. Conversation mit der Geliebten – Συζητώντας με την αγαπημένη
Ακολουθεί μορφολογική ανάλυση της Σονάτας από την τελειόφοιτο της Σχολής Αρμονίας του ωδείου Ars Musicalis, Βασιλική Σιδέρη, που έγινε για το μάθημα της Μορφολογίας, υπό την επίβλεψη της καθηγήτριας Π. Χρόνη.
Ars Musicalis 