Ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς συνθέτες του 20ου αιώνα και σίγουρα ο δημοφιλέστερος….
Για το μάθημα της Ιστορίας της Μουσικής από την τελειόφοιτη της Σχολής Ανώτερων Θεωρητικών τμήμα Αρμονίας, Χαρά Κοιλιάδη.
Θεωρείται ένας από τους επιβλητικότερους συνθέτες της δυτικής κλασικής μουσικής και το έργο του σηματοδοτεί τη μετάβαση από την μουσική της Αναγέννησης στον κόσμο του Μπαρόκ. Υπήρξε ένας από τους κυριότερους μεταρρυθμιστές στην εξέλιξη του μουσικού γλωσσικού ιδιώματος και της μουσικής έκφρασης.
Περισσότερα στον παρακάτω σύνδεσμο που οδηγεί στην εργασία της Χαράς Κοιλιάδη για το μάθημα της Ιστορίας της Μουσικής.
«Ο Δημητριάδης είναι ο τελευταίος των Μοϊκανών»
Μ. Ροστροπόβιτς
Ο Οδυσσέας Δημητριάδης ήταν το όγδοο παιδί του Αχιλλέα και της Καλλιόπης Εφραιμίδη, Ελλήνων της Τραπεζούντας του Πόντου που μετακινήθηκαν στα ρωσικά εδάφη το 1896. Ο Οδυσσέας γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου 1908 στο Βατούμ, και από την ηλικία των πέντε ετών, δίχως γνώση μουσικής σημειογραφίας, άρχισε να παίζει στο πιάνο γνώριμες μελωδίες.
Η πρώτη δασκάλα του μικρού Οδυσσέα ήταν η αδελφή του Λίζα, η οποία είχε εξαιρετικό ταλέντο στο πιάνο. Το 1918 ξεκίνησε να ασχολείται συστηματικά με τη μελέτη της μουσικής, έχοντας αρχικά δάσκαλο τον εξαιρετικό βιολιστή Τίζενχαουζεν και αργότερα τον Λέγκερ (σπουδαίο παιδαγωγό και βιολιστή.)
Το 1925, έπειτα από τη συμβουλή του πατέρα του, μετά το τέλος των σπουδών του στο γυμνάσιο, έφυγε για το Σοχούμ, όπου ζούσε ο αδελφός του Νικόλαος. Το 1927 εγκαταστάθηκε στην Τιφλίδα με σκοπό την εισαγωγή του σε ωδείο.
Έτσι, από το 1926 έως το 1930 σπούδασε στο θεωρητικό τμήμα Σύνθεσης του Ωδείου της Τιφλίδας. Ενώ από το 1930 ως το 1933 εργάστηκε στο μουσικό τεχνικό σχολείο του Σοχούμ.
Την περίοδο 1933–1936 εισάγεται στο Ωδείο του Λενινγκράντ και σπουδάζει διεύθυνση ορχήστρας στην τάξη του Ιλιά Μούσιν, ο οποίος εκπαίδευσε πολλούς από τους σπουδαιότερους μαέστρους της ΕΣΣΔ.
Τ ο 1934 έφτασε στο Λενινγκράντ για σειρά συναυλιών, ο σπουδαίος συνθέτης Δημήτρης Μητρόπουλος. Οι μέρες της διαμονής του Μητρόπουλου στο Λενινγκράντ έμειναν αξέχαστες για τον Οδυσσέα Δημητριάδη. Είχε την ευκαιρία να δει από κοντά, να ακούσει όλα αυτά που θαύμαζε, τα οποία τελικά ξεπέρασαν τις προσδοκίες του, και να δημιουργήσει μία σχέση φιλίας με τον σπουδαίο μαέστρο. Όταν ο Οδυσσέας ανακοίνωσε στο Μητρόπουλο την επιθυμία του να επιστρέψει στην Ελλάδα μετά το τέλος των σπουδών, αυτός τον απέτρεψε λέγοντάς του: «Δεν θα βρεις δουλειά, αλλά και αν βρεις θα πληρώνεσαι πολύ άσχημα». Έτσι, ο Δημητριάδης αποφάσισε να παραμείνει και να σταδιοδρομήσει στη Σοβιετική Ένωση.
Το 1937, ανέλαβε αρχιμουσικός και διευθυντής της Όπερας και του Μπαλέτου της Τυφλίδας, θέση την οποία διατήρησε έως το 1965. Ενδιάμεσα υπήρξε αρχιμουσικός και της Κρατικής Συμφωνικής Ορχήστρας της Γεωργίας (1947-1952). Από το 1965 έως το 1973 διατέλεσε αρχιμουσικός της Ορχήστρας του Θεάτρου Μπολσόι της Μόσχας, ενώ πραγματοποίησε εμφανίσεις σε πολλές χώρες του κόσμου.
«Η εποχή Baroque χωρίζεται σε τρεις κύριες φάσεις: την πρώιµη, τη µέση και την όψιµη φάση. Σύµφωνα µε αυτήν την κατάταξη, στην πρώιµη-µέση περίοδο(1600-1660) ανήκουν η Francesca Caccini και η Barbara Strozzi, ενώ στη µέση-όψιµη
περίοδο(1660-1750) ανήκουν η Isabella Leonarda και η Elisabeth
de la Guerre.»
Από την εργασία της τελειόφοιτης του τμήματος Αρμονίας ΑΛΕΞΙΑΣ ΧΑΡΜΑΛΙΑ, (τάξης της Π. Χρόνη)
OFr. Schubert στο Πιάνο, έργο του Rudolf Kingsbogl
Η μουσική έρεε απ’ την πένα του Franz Peter Schubert με την ίδια φυσικότητα που τρέχει η βροχή απ’ τα σύννεφα. Και σύμφωνα με τα λεγόμενα των φίλων, συγγενών και των βιογράφων του, ο Φραντς Σούμπερτ ζούσε πράγματι στα σύννεφα. Η απόκοσμη αδιαφορία του για τις πρακτικές πτυχές της καθημερινής ζωής ήταν μαγευτική. Ήταν πεπεισμένος και το δήλωνε δίχως ίχνος αλαζονείας, ότι ήρθε στη γη για έναν μόνο λόγο, για δημιουργήσει μουσική! Και βεβαίως, αυτό και μόνο αυτό έκανε. Με το που τελείωνε ένα έργο, χωρίς κανένα διάλειμμα, χωρίς να περιμένει την έμπνευση καταπιανόταν με κάτι νέο. Συνέχεια
«Στο δάσος μέσα τρέχει ρυάκι δροσερό
Μια πέστροφα ασημένια κοιτάζω στο νερό
Χαρούμενος κοιτάζω το ψάρι που πηδά
Με χάρη πεταρίζει στα γάργαρα νερά!
Ψαράς με το καλάμι κοιτάζει το βυθό
Και βλέπει το ψαράκι που παίζει στο νερό
Κρυστάλλινο νεράκι το ρέμα το βαθύ
Την πέστροφα δεν πιάνει όσο κι αν προσπαθεί.
Συμβολικό ποίημα του Κρίστιαν Φρήντριχ Ντάνιελ Σούμπαρτ, όπου ο Φράντς Σούμπερτ το μελοποίησε μεταξύ τύρου και αχλαδίου και έχοντας καταναλώσει και μερικά παραπανήσια ποτηράκια κρασί…. Στη συνέχεια βέβαια, το τραγούδι εξελίχθηκε στο πασίγνωστο έργο του Σούμπερτ το Κουϊντέτο της Πέστροφας!
Συνέχεια
Η Παβάνα για μια νεκρή ινφάντα (σε μετάφραση), γράφτηκε το 1899 και περιέχει αρκετά Ισπανικά στοιχεία, τα οποία ίσως προέρχονται από την επίδραση που είχε επάνω του η Ισπανική μουσική εξαιτίας της μητέρας του. Είναι ένα πρώιμο δείγμα της ιμπρεσσιονιστικής του γραφής, καθώς ανάγεται στην περίοδο της μαθητείας του στο Ωδείο του Παρισιού, υπό τον Gabriel Faure. Στην πρωτότυπη πιανιστική εκδοχή του 1899 -η οποία δεν είχε μεγάλη απήχηση- το σύντομο αυτό κομμάτι παρουσιάστηκε σε πρώτη δημόσια εκτέλεση στις 5 Απριλίου του 1902 από τον διάσημο Iσπανό πιανίστα
Συνέχεια
«Τα κυπαρισσάκια μου μεγαλώνουν! Τα δουλεύω για περίπου δέκα ημέρες χωρίς διακοπή γράφει ο Fr. Liszt στη βαρόνη Όλγα Βον Μέγιντορφ, στις 14 Οκτωβρίου 1877. «Τα κομμάτια αυτά είναι ακατάλληλα για σαλόνια. Δεν είναι διασκεδαστικά, ούτε κι ευχάριστα. Όταν τα δημοσιεύσω, θα προειδοποιήσω τον εκδότη ότι διακινδυνεύει να πουλήσει μόνο μερικά αντίτυπα ».
Η Βίλα ντ’ Έστε, ιστορικής σημασίας πύργος του 16ου αιώνα στο Τίβολι (32χιλ από τη Ρώμη) , φημίζεται για τα αιωνόβια κυπαρίσσια και την ποικιλία των σιντριβανιών. Ο ιδιοκτήτης του πύργου, Καρδινάλιος Hohenlohe είχε παραχωρήσει στον Franz Liszt τρία δωμάτια και από το 1864 ο συνθέτης περνούσε εκεί μικρά ή μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα.
Εδώ θα συντεθεί ο 3ος χρόνος της συλλογής «Χρόνια Προσκυνήματος», σχεδόν τριάντα χρόνια μετά από τις δύο προηγούμενες συλλογές. Συνέχεια
Η Λακμέ (Lakmé) είναι όπερα τριών πράξεων του Λεό Ντελίμπ (Léo Delibes) σε γαλλικό λιμπρέτο των Εντμόντ Γκοντινέ και Φιλίπ Ζιλ. Ο Ντελίμπ συνέθεσε την όπερα την περίοδο 1881-1882 και έκανε πρεμιέρα στις 14 Απριλίου του 1883 στην Οπερά Κομίκ στο Παρίσι. Το έργο βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Πιέρ Λοτί «Ραραχού», γνωστό και ως «Ο Γάμος του Λοτί» (1880), Συνέχεια
Η Λακμέ (Lakmé) είναι όπερα τριών πράξεων του Λεό Ντελίμπ (Léo Delibes) σε γαλλικό λιμπρέτο των Εντμόντ Γκοντινέ και Φιλίπ Ζιλ. Ο Ντελίμπ συνέθεσε την όπερα την περίοδο 1881-1882 και έκανε πρεμιέρα στις 14 Απριλίου του 1883 στην Οπερά Κομίκ στο Παρίσι. Το έργο βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Πιέρ Λοτί «Ραραχού», γνωστό και ως «Ο Γάμος του Λοτί» (1880), Συνέχεια
Ars Musicalis 