Η Παβάνα για μια νεκρή ινφάντα (σε μετάφραση), γράφτηκε το 1899 και περιέχει αρκετά Ισπανικά στοιχεία, τα οποία ίσως προέρχονται από την επίδραση που είχε επάνω του η Ισπανική μουσική εξαιτίας της μητέρας του. Είναι ένα πρώιμο δείγμα της ιμπρεσσιονιστικής του γραφής, καθώς ανάγεται στην περίοδο της μαθητείας του στο Ωδείο του Παρισιού, υπό τον Gabriel Faure. Στην πρωτότυπη πιανιστική εκδοχή του 1899 -η οποία δεν είχε μεγάλη απήχηση- το σύντομο αυτό κομμάτι παρουσιάστηκε σε πρώτη δημόσια εκτέλεση στις 5 Απριλίου του 1902 από τον διάσημο Iσπανό πιανίστα

και συμφοιτητή του συνθέτη Ricardo Viñes και από τότε άρχισε να γίνεται εξαιρετικά δημοφιλές. Η λεπταίσθητη ενορχήστρωσή του υλοποιήθηκε από τον Ravel πολλά χρόνια αργότερα, το 1910. Όταν ο Ravel παρουσίασε την  ορχηστρική έκδοση του κομματιού, έδωσε την κύρια μελωδία στο κόρνο. Η πρεμιέρα έγινε στις 27 February 1911 στο Μάντσεστερ υπό τον  Sir Henry Wood. Τότε γράφτηκε από τον κριτικό Samuel Langford: «The piece is hardly representative of the composer, with whom elusive harmonies woven in rapid figuration are the usual medium of expression. In the Pavane we get normal, almost archaic harmonies, subdued expression, and a somewhat remote beauty of melody.»